وقتی درباره مشارکت صحبت می‌کنیم، به این معني نیست که مهربان باشید یا داوطلبانه اینجا و آنجا همکاری کنید، بلکه منظور اين است كه کارهایی انجام دهيد که مزایای زیادی برای دیگران دارد و شما را به رسیدن به هدف مشترک با آنها کمک می‌کند. این مشارکت صرفاً انجام یک کار نیست، بلکه داشتن نقش مهمی در گروه همسالان، خانواده، مدرسه یا جامعه است.

به نظر می‌رسد که نوجوانان برای کمک به دیگران سازگارند. نوجوانی دوران بازسازی عظیم در مغز است تا سیستمی سریعتر و کارآمدتر ایجاد کند. مطالعات مربوط به مغز نشان می‌دهد شبکه‌های عصبی در نوجوانی تغییر زیادی می‌کنند. این شبکه‌ها، با کمک کردن به دیگران فعال می‌شوند.

به موازات تغییرات هورمونی و بیولوژیکی مرتبط با بلوغ، نوجوانی دوران دگرگونی عمیق روانی و اجتماعی است. در دوران نوجوانی، دنیای اجتماعی و تعامل با همسالان اهمیت بيشتري پیدا می­کند. در مقایسه با کودکان کمتر از 10 سال، نوجوانان زمان بیشتری را با همسالان می­گذرانند و روابط پیچیده‌تری با همسالان برقرار می­کنند يعني نسبت به پذیرش، طرد و تأیید همسالان، در مقايسه با کودکان یا بزرگسالان حساس‌ترند.

این علاقه به همسالان، رشد به سمت بزرگسالي و مستقل شدن، را ساده و كمك می‌کند تا نوجوانان حس کامل‌تری از خود را پرورش دهند. همزمان با ایجاد ارتباط‌ قوی‌تر با همسالان، هویت هم ایجاد می­شود و توانایی‌های فكري مانند کنترل خود در این دوره بهبود می­یابد و باعث مي شود آنان فكر و ديدگاه دیگران را بهتر درک کنند و در نظر بگیرند. رشد مهارت‌هاي تفكر، به آنان كمك مي كند درباره خود فكر کنند.

طبیعی است که نوجوانان برخی تمایلات ضد اجتماعی مانند گوشه‌گیری خفیف را از خود نشان دهند. اما برای برخی، این تمایلات می‌تواند علامت هشدار باشد و گوشه‌گیری آنان عارضه ایی باشد که سبب شود از ساختن ارتباط با دیگران دوری کنند و از حضور در فعالیت‌های اجتماعی سرباز زنند.

نوجوانی همچنین دوره‌ای با آسیب‌پذیری زياد نسبت به سلامت روان است. تحقيقات نشان داده نوجواناني که روابط باكيفيتی با همسالان دارند از آسيب هاي رواني محافظت می­شوند و تاب‌آوری شان تقویت می­شود (فاصله گذاری و کاهش تماس اجتماعی چهره به چهره با همسالان، ممکن است تأثیر قابل توجهی بر رشد مغز و رفتار در نوجوانی داشته باشد) .