یکی از موضوعات مطرح شده در واکنش ها، به خصوص واکنش های جابه‌جایی یگانه، مبحث مقایسه واکنش پذیری می باشد. در بحث واکنش پذیری، مانند واکنش پذیری اسیدها، یکی از عوامل تعیین کننده، قدرت اسید است. هر چقدر واکنش پذیری فلز بیشتر باشد، سرعت واکنشش با اسید بیشتر خواهد بود. به عنوان مثال، زمانی که منیزیم داخل هیدروکلریک اسید انداخته می شود، گاز به علت شدت واکنش زیاد، فواره خواهد کرد. در صورتی که اگر آهن داخل هیدروکلریک اسید انداخته شود، به آرامی گاز هیدروژن آزاد می شود. در نتیجه واکنش پذیری فلز منیزیم از فلز آهن بیشتر است.

واکنش فلز با یک ترکیب فلزدار: انجام پذیر بودن یا نبودن واکنش، تعیین کننده سرعت می باشد. در صورت انجام پذیر بودن واکنش، فلز واکنش دهنده، واکنش پذیری بیشتری خواهد داشت.

در صورت انجام پذیر نبودن واکنش، واکنش پذیری فلز واکنش دهنده، کمتر خواهد بود.

واکنش ها، به سمت تشکیل مواد با واکنش پذیری کمتر می روند. بنابراین فرآورده ها در صورت انجام پذیر بودن واکنش، همواره باید واکنش پذیری کمتری نسبت به واکنش دهنده ها داشته باشند. در صورت انجام ناپذیر بودن واکنش، برعکس مورد بالا اتفاق می افتد.