یون های موجود در آب دریا، نیز قابل شناسایی و مشاهده شدن نمی باشند. برای شناسایی آن ها، باید از یک سری یون های مخالف آن ها استفاده شود. در واقع نیاز است این یون ها، در واکنش با تعدادی از محلول ها شرکت داده شوند تا میزان آن ها در حجم معینی از آب آشامیدنی یا آب دریا محاسبه شود.

به عنوان نمونه برای شناسایی ^–Cl، می توان از نمک  AgNO₃ استفاده نمود. اگر این نمک را به محلولی که دارای ^–Cl است، اضافه کنیم، آن گاه رسوب AgCl تشکیل خواهد شد. و بالعکس. یعنی اگر جایی یون ⁺Ag داشته باشیم، برای شناسایی آن از ^–Cl یا ^–CrO₄² استفاده خواهیم نمود. در این صورت با تشکیل رسوب، تشخیص می دهیم در آب دریا یا آب آشامیدنی این یون وجود داشته است.

برای شناسایی یون ⁺Ca² ، معمولا CO₂  را در آب افزایش می دهیم. در این صورت یون ^–CO₃² تشکیل می شود که با یون ⁺Ca² شروع به تشکیل رسوب می کند.

برای شناسایی یون ⁺Ba ، از یون سولفات استفاده می شود. چون این دو یون با همدیگر رسوب سفید رنگ تشکیل می دهند.

برای شناسایی ⁺Fe³ ، از یون ^–OH  استفاده خواهیم کرد. زیرا این دو یون با یکدیگر رسوب قرمز رنگ (آجری رنگ) ایجاد می کنند.

در آب دریا، کاتیون عنصرهای گروه های اول و دوم نسبت به سایر کاتیون ها، به مقدار بیشتری یافت می شوند.