نور خورشید هنگام عبور از هواکره، با مولکول ها و دیگر ذره های سازنده ی آن برخورد می کند و تنها بخشی از آن به زمین می رسد.

زمین مانند یک جسم داغ، از خود پرتوهای فروسرخ گسیل می کند که عامل گرم شدن هواکره است.

پرتوهای فروسرخ در هواکره توسط مولکول های H₂O, CO₂, CH₄ و … جذب می شوند و دائما در حال رفت و برگشت به زمین می باشند.

با حذف پدیده ی گلخانه ای، دمای کره ی زمین کاهش می یابد.

در ساختار سوخت سبز، اتم های کربن، هیدروژن و اکسیژن وجود دارد. به عنوان نمونه، اتانول سوخت سبز می باشد و اتم های ذکر شده در آن موجود می باشند.

سوخت سبز از پسماندهای گیاهی مانند شاخ و برگ گیاه سویا تولید می شود.

سوخت سبز زیست تخریب پذیر است و توسعه ی پایدار را شامل می شود.

اتانول و روغن گیاهی نمونه هایی از سوخت سبز هستند.

هیدروژن فراوان ترین عنصر در جهان است.

هیدروژن بهترین سوخت از نظر بازدهی حرارتی می باشد. به ازای هر گرم هیدروژن، گرمای بیشتری نسبت به سایر سوخت ها آزاد می شود.

بیشترین تنوع در فرآورده های حاصل از سوختن مربوط به زغال سنگ می باشد.