به حروفی مانند «أن» (که)، «کَی، لِکَی، حتّی، لـِ….» (تا، برای اینکه) حروف ناصبه می گویند. این حروف اگر بر سر فعل مضارع ظاهر شوند معنای آن را معادل «مضارع التزامی» می نمایند. این حروف در آخر فعل مضارع تغییراتی را ایجاد می نمایند، یعنی –ُ را –َ می کنند  و «ن» را از آخر فعل به جز در صیغه هایی مانند یَفعَلنَ و تَفعَلنَ که بیانگر جمع مونث غایب و جمع مونث مخاطب می باشد، حذف می کنند.

حرف “لـِ.” ناصبه، در زبان عربی وسط جمله می آید، بیان علت می کند و گاهی بین دو جمله بیان می گردد.

فعل مضارع اگر با «لَن» همراه باشد، معادل «مستَقبَل منفی» ترجمه می شود. حرف لن اعراب حرف آخر فعل مضارع را از –ُ به –َ تبدیل می کند  و «ن» را از آخر فعل به جز در صیغه هایی جمع مونث غایب و جمع مونث مخاطب می باشد، حذف می کند.