ساختار لوویس یون های اکسیژن دار

برای رسم ساختار لوویس یون های اکسیژن دار، مانند ساختار لوویس مولکول های اکسیژن دار عمل خواهیم نمود. مجددا نیاز است، جمع الکترون ها سازگاری داشته باشند.

به عنوان نمونه، برای رسم ساختار لوویس یون اکسیژن دار ^–NO³، ابتدا اتم نیتروزن به عنوان اتم مرکزی انتخاب خواهد شد. سپس سه اتم اکسیژن به وسیله پیوند یگانه به اتم نیتروژن متصل می شوند. بعد از آن، تمام اتم ها را به آرایش گاز نجیب می رسانیم و الکترون های ناپیوندی را قرار می دهیم. تعداد الکترون های لایه ی ظرفیت در این ساختار برابر با 24 است.

زیرا تعداد الکترون های لایه ی ظرفیت نیتروژن برابر با پنج، اکسیژن مساوی هجده و با یک بار منفی مجموعا تعداد الکترون های لایه ی ظرفیت ساختار برابر با 24 خواهد شد.

ولی ساختار لوویسی که به صورت ذکر شده رسم شد، دارای تعداد 26 الکترون در لایه ی ظرفیت خود است. بنابراین دو الکترون اضافه است. لذا یک جفت الکترون نیتروژن و یک جفت الکترون یکی از اتم های اکسیژن را پاک کرده و پیوند یگانه مابین آن ها را به دوگانه تبدیل خواهیم نمود. در این حالت ساختار کامل شده و یک بار منفی را بیرون می نویسم.

به عنوان نمونه ای دیگر، در رسم ساختار لوویس ^–CO₃²، ابتدا اتم مرکزی کربن انتخاب می شود. سپس با پیوند یگانه به سه اتم اکسیژن متصل خواهد شد. بعد از این مرحله، تمامی اتم ها را به آرایش گاز نجیب می رسانیم. تعداد الکترون های لایه ی ظرفیت ساختار برابر با 24 است در صورتی که در ساختار لوویس رسم شده 26 الکترون در لایه ی ظرفیت وجود دارد. بنابراین یک جفت الکترن اتم کربن و یک جفت الکترون یکی از اتم های اکسیژن را پاک کرده و این دو اتم را با پیوند دو گانه به یکدیگر اتصال می دهیم. در انتها دو بار منفی را بیرون خواهیم نوشت.