گاهی میان فعل و فاعل فاصله به وجود می آید. این امر در صیغه های مفرد غایب روی می دهد. به مثال توجه کنید:

“وَصَلَ  إلی المدرسهِ  صدیقی “ در این مثال «وَصَلَ» فعل و «صدیقی» فاعل است.

ممکن است فاعل یا مفعول (اسم ظاهر) صفت یا مضافٌ الیه داشته باشد، که در این حال نباید جزو فاعل یا مفعول محسوب شوند. مثالی در این باره مشاهده نمایید:

“تُحَوِّلُ الأسماکُ  المضیئهُ  ظلامُ البحر ألی نهارٍ مُضیءٍ.”

ماهی های نورانی تاریکی دریا را به روزی نورانی تبدیل می کنند.

در این مثال: «تُحَوِّلُ» از صیغه هایی است که قبلا بیان شد فاعل آن ها اسم ظاهر می باشد، یعنی سوم شخص مفرد است. «الأسماکُ» فاعل و مرفوع، «المُضیئَهُ» صفت و مرفوع به تابعیت، «ظَلام» اضافه شده به بعدی و «البَحر» مضاف الیه و مجرور، «الی نهارٍ» نمی تواند مضاف باشد، زیرا اسمی که مضاف واقع می شود، “ال” و “تنوین” ندارد، «مُضیءٍ» صفت و مجرور به تابعیت.